Een taak kost evenveel tijd als de tijd die ervoor beschikbaar is

De Wet van Parkinson

De Wet van Parkinson (Parkinsons Law, 1955) is een idee bedacht door Cyril Northcote Parkinson. Het gaat over hoe mensen op het werk vaak meer tijd aan hun werk besteden dan nodig is, wat kan leiden tot inefficiëntie en frustratie. Parkinson zegt dat hoeveelheid werk niet afhangt van hoeveel tijd iemand heeft, maar van hoeveel werk iemand denkt te moeten doen. Dus als iemand bijvoorbeeld een uur heeft om iets te doen, zal diegene dat in dat uur doen, ook al zou het sneller kunnen. Dit betekent dat mensen vaak meer tijd aan iets besteden dan nodig is. Volgens Parkinson kunnen organisaties efficiënter werken door duidelijke doelen te stellen en goed te plannen. 

Kritiek op Parkinson

Sommige mensen denken dat het niet realistisch is om te denken dat mensen alleen maar zoveel werk doen als ze denken te moeten doen. Ze zeggen dat er andere dingen zijn die invloed hebben op hoeveel werk iemand doet, zoals de kwaliteit van het werk, de motivatie van de werknemer en de omstandigheden op het werk. Anderen denken dat de Wet van Parkinson te veel gericht is op het verminderen van werk en inefficiëntie, en dat er ook andere belangrijke dingen zijn op het werk, zoals het behalen van doelen en het creëren van waarde voor de organisatie. 

De omgekeerde Wet van Parkinson

Je kunt de Wet van Parkinson ook omgekeerd gebruiken. Als je maar beperkte tijd hebt om iets te doen, dan probeer je het beste resultaat te halen in die beperkte tijd. Dit kan helpen om ervoor te zorgen dat werk op tijd klaar is en deadlines gehaald worden. Door duidelijke doelen te stellen en te focussen op het belangrijkste werk, kun je efficiënt werken en je tijd beperken. Zo maak je gebruik van de beschikbare tijd om het werk te doen. Als je bijvoorbeeld maar een week hebt om iets te doen, terwijl je eigenlijk meer tijd nodig hebt, probeer je het beste resultaat te halen in die beperkte tijd.